πολιτική των ζουμπουλιών

Δεν μπορώ να περιφράξω ένα κηπάκι από τους ανθρώπους που θεωρούν ελευθερία να ποδοπατάν ζουμπούλια; Είπε η κυρία Κούλα και κάρφωσε τον τελευταίο πάσαλο στο αφράτο χώμα.
Ήταν λίγο χοντρούλα μα νταρντανογυναίκα, έμοιαζε λίγο με την Αρλέτα χωρίς την κιθάρα και 15 χρόνια πριν. Μόνο που αυτή αντί για τραγούδια, έφτιαχνε κήπους σε παρτέρια ορφανά σε όλη την πόλη. Ήταν χωρίς να το ξέρει μία πράσινη αντάρτισσα.
Της ήρθε η ιδέα μία βραδιά που πήγαινε στην λαϊκή να στήσει τον πάγκο της και διαπίστωσε ότι το μόνο πράσινο σε εκείνη την γειτονιά είναι τα κομμένα μαρούλια που έφερνε για πώληση. Είπε ότι τέτοια μοίρα, τσιμέντο δίχως πράσινο δεν την αξίζει κανένας τόπος, λόγια σταράτα, σαν να λέμε.
Άνοιξε το λευκό κλουβάκι της W.V. που είχε τις πρασινάδες προς πώληση, γιατί θυμήθηκε ότι είχε αγοράσει και κάτι φιντανάκια ζουμπούλια, ορτανσίες και σκυλάκια για να τα βάλει στον κήπο της στον Μαραθώνα, πήρε τα φυντάνια και άρχισε να ψάχνει τόπο για να τα βάλει.
Που να τα βάλω που η γης έχει να δεχτεί κάτι στα σπλάχνα της, ποιος ξέρει από πότε.. θα μαραζώσουν τα κακόμοιρα.. είπε και πήρε ένα ξύλο που βρήκε παραδίπλα μοναχό σε μια οικοδομή. ‘Έσκαψε λιγάκι ένα παραμελημένο παρτέρι και έχωσε στα κρυφά τα 3 φυντάνια. Αγόρασε ένα μπουκάλι νερό του έκανε 3 τρύπες με την αγκράφα της, και το έχωσε ανάμεσα τους.
Σιγά σιγά η κυρία κούλα με αυτό το σύστημα είχε γεμίσει όλα τα ορφανά παρτέρια όπου είχε λαϊκή και σχόλη. Την πήρε χαμπάρι και η συναδέλφισα που πουλούσε τα ανθοκομικά και της έκανε πρόταση να της κάνει σκόντο σε ό,τι αγόραζε, «αφού είναι για καλό σκοπό και είσαι και εσύ κούλα μου, εμένα δεν με σώνει ένα γλαστράκι» της είπε.
Από τότε που ξεκίνησε το σχέδιό της να υιοθετήσει τα παρτέρια στις τσιμεντογειτονιές, ξαναβρήκε το κέφι της για την δουλειά. Δεν ήταν πια αγκαρία το ξύπνημα μέσα στην νύχτα για να πάει στην θέση της να στήσει τον πάγκο της, ίσα ίσα που μπορούσε να πάει και λίγο νωρίτερα να κάμει την «δουλειά» πριν να γεμίσει ο τόπος πραματευτάδες και της βγάλουν κάνα κουδούνι, φτάνει που το ξέρει η κουτσομπόλα η Ανθή με τα φυτά.
Τα παρτέρια πήγαιναν πολύ καλά, εντάξει , είχε και απώλειες, μερικά δεν άντεχαν την ξεραΐλα, μερικά τα τρώγαν τα αδέσποτα, αλλά τέτοιες απώλειες ένα μυαλό μπορεί να τις αντέξει. Αυτό που δεν μπορούσε να αντέξει η κυρία κούλα είναι αυτούς που καταστρέφουν τα φυτά. Κυρίως δεν μπορούσε να καταλάβει τι σόι δαιμόνιο πιάνει έναν άνθρωπο για να καταστρέψει κάτι τόσο όμορφο όπως είναι π.χ. τα ζουμπούλια.
Έτσι η κυρία κούλα μετά που έγινε ανταρτοκηπουρός, αναγκάστηκε να γίνει και ερασιτέχνης ντεντέκτιβ, προσπαθώντας να εξιχνιάσει, στα παρτέρια που είχε συστηματική καταστροφή και ήταν πασιφανές ότι οφειλόταν σε ανθρώπινο χέρι ή πόδι, ποιος πουνατουπειοπαπαςσταυτί το έκανε.
Περνάει μία νύχτα παρακολούθηση, περνάνε δύο νύχτες, τίποτα, την τρίτη που ήταν Τρίτη και ενώ άρχισε η κυρία κούλα να νιώθει και την παρανόηση να καταφθάνει αφού άφηνε την δουλειά και το μεροκάματο για να πιάσει τον κακούργο/α, οι έρευνές της καρποφόρησαν. Βλέπει μια κοπελιά με μία κατσαρόλα στο χέρι να τρέχει και ξωπίσω της δυο νεαροί, όλοι ήσαν τόσο φουριόζοι που πάτησαν όλα τα λουλούδια από το σκαλοπάτι του σπιτιού ως το πεζοδρόμιο.
Βρε που κακό χρόνο να χετε, πετάγετε η κυρία κούλα από τον ίσκιο στο φώς σαν τον μπάτμαν, κόβοντας την περίεργη κουστωδία. Βρε τι παιδιά είσαστε εσείς που ποδοβολάτε τα λουλούδια; Άσε μας ρε θεία, και μας κοψωχόλιασες, ξέρεις τι θα μπορούσε να χε γίνει; Τι να σας αφήσω καλέ.. σε τι κόσμο τα νέα παιδιά πατάν τα λουλούδια; Υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα αν θες να ξέρεις από τα λουλούδια, της απάντησε ο ένας νεαρός. Μπα ρε σκασμένο και τι είναι τα πιο σημαντικά από τα λουλούδια ε; Η πάλη των τάξεων θεία, αλλά που να καταλάβεις εσύ που όλη μέρα ακούς τα φερέφωνα του συστήματος;
Τα ποια; Ψέλλισε η κυρία κούλα, κοιτώντας τα πατημένα ζουμπούλια που της ράγιζαν την καρδιά.. τα φερε ποια; Ξαναψέλλισε. Και είδε την κουστωδία να χάνετε λέγοντας της κάτι για κάποια ελευθερία. Την άλλη μέρα το πρωί η κυρία κούλα είχε δύο επιλογές ή να πάει να περιφράξει το κηπάκι της από τα παιδιά που τρέχουν για τους στόχους τους ποδοπατώντας ζουμπούλια, ή να μην ξαναφυτέψει τίποτα σε αυτό το παρτέρι.
M.