Στην Πριζα

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΖΑΡΙ

Στο βιβλίο του «Το μεγάλο παζάρι», ο Ντανιελ Κον Μπεντίτ αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο για την ερωτικότητα. Οι απόψεις του θα τολμούσα να πω ότι ακούγονται απόλυτα μέσα στα πλαίσια της queer θεωρίας. Ο ακτιβισμός του προτάσσει ότι «αν θέλουμε μια μεταβολή της κοινωνίας, θα πρέπει να αρχίσουμε να μεταβάλλουμε κάτι» και αυτό το κάτι αφορά και τον έρωτα.

Παραθέτω μερικές από τις πιο απελευθερωτικές του απόψεις, οι οποίες γεννήθηκαν από τις εμπειρίες που έζησε με τους συντρόφους του μέσα στα κοινόβια, που με τόσο πάθος υπερασπίζεται.

«Δια μέσου της αμφισβήτησης των υλικών μας προσδέσεων που οφείλονται στην εκπαίδευσή μας, προσπαθούμε ιδιαίτερα να μετατρέψουμε τις συγκινησιακές και ακόμα τις σεξουαλικές μας σχέσεις. Να βρούμε μία νέα ηθική. Η διαφορά μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας είναι ότι στη Γαλλία τον Μάη, το σύνθημα ήταν ‘Όσο περισσότερο κάνεις έρωτα, τόσο περισσότερο έχεις την επιθυμία να κάνεις επανάσταση’, ενώ στη Γερμανία ήταν ‘Η σεξουαλική ισορροπία είναι αναγκαία…’ από όπου μέσα στις πρώτες κομμούνες, ξεπήδησε η ιδέα να γίνεται ο έρωτας κυκλικός.

Το θέμα του κοινοβιακού έρωτα εξαρτάται από την νόρμα. Από τη στιγμή που η κοινοβιακή νόρμα είναι να μην κάνεις έρωτα, ο κοινός έρωτας μπορεί πραγματικά να είναι απελευθερωτής. ¨όμως πρέπει να ξεπεραστεί το ‘πρέπει να κάνεις έρωτα, δεν πρέπει να κάνεις έρωτα’… Την πιο έντονη ευτυχία την ζει κανείς ζευγαρωμένος. Αλλά δεν έχουμε το αίσθημα ότι πρέπει το ζευγάρι να εξακολουθεί να υπάρχει ότι κι αν συμβεί. Δεν κρεμιέται κανείς απελπισμένα σε μία σχέση που γίνεται νευρωτική. Ξέρουμε ότι δεν πέφτουμε στη μοναξιά και ότι μας υποστηρίζουν άλλες σχέσεις αφοσίωσης. Έτσι οι σχέσεις αλλάζουν πιο συχνά, γεγονός που είναι θετικό, είναι κανείς πιο καθαρός με τον εαυτό του.

Η οικογένεια μπαμπάς – μαμά είναι ένα φρένο για όλα. Η ζωή στο κοινόβιο αντιπροσωπεύει μια λιγότερο καταπιεστική εναλλακτική λύση. Η μοντέρνα κοινωνία εξατομικεύει και φοβίζει. Συχνά πνιγόμαστε από το πλήθος προβλημάτων που μπαίνουν καθημερινά. Το κοινόβιο γίνεται τότε ένα κοινωνικό και συγκινησιακό στήριγμα…

Μου είναι δύσκολο να μιλήσω για τα προβλήματά μου. Συχνά οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους είναι επιφανειακές. Αυτό ίσως συμβαίνει έτσι γιατί είμαι άνδρας (sic!). Οι γυναίκες αισθάνονται πιο δυνατά την ανάγκη να μιλήσουν για τις επιθυμίες τους και φοβούνται λιγότερο να αφήσουν να φανούν τα προβλήματά τους (ξανά sic!). Ενώ σε μένα μου δίνουν τον ρόλο του δυνατού μαχητή, ενός μαχητή που δεν έχει προφανώς σεξουαλικά προβλήματα, που μπορεί να εκφράζονται μέσα στις συγκεντρώσεις, με λίγα λόγια του απελευθερωμένου συντρόφου. Αναλαμβάνω αυτό το ρόλο, γνωρίζοντας ότι η εικόνα που έχουν οι άλλοι για εμένα δεν είναι καθόλου αληθινή (σπάααστα!!!).

Στο κοινόβιο προτιμώ να μιλώ για τα προβλήματά μου με τις γυναίκες, εξ αιτίας του ότι είμαι ανίκανος να έχω σταθερές σχέσεις μαζί τους, του ότι έχω ένα πλήθος σχέσεων χωρίς να τις αναλαβαίνω μέχρι την άκρη… Σήμερα στο διαμέρισμά μας, είμαστε τρεις που έχουμε σχέσεις μεταξύ μας. Και οι τρεις άντρες έχουμε σχέση ομοφυλοφιλική (εμπρός της γης οι κολασμένοι!!!). Μιλώντας γι’ αυτό ανακαλύψαμε όμοιες αντιδράσεις. Στο διαμέρισμα που ζούσα πριν, ένας σύντροφος μας έκρυβε την ομοφυλοφιλία του για ένα χρόνο, είχε σχέσεις με άντρες έξω από το διαμέρισμα και δεν το ξέραμε. Μας μίλησε μόνο τη στιγμή που εγκατέλειψε το διαμέρισμα και έτσι απαλλάχτηκε από την ενοχή του. Στο νέο του διαμέρισμα, δήλωσε αμέσως ότι είναι ομοφυλόφιλος. Τώρα ζει ανοικτά την ομοφυλοφιλία του. Πρόκειται για ένα παράδειγμα που δείχνει ότι η κοινοβιακή ζωή μπορεί να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο ζούμε την σεξουαλικότητα…

Το γυναικείο κίνημα σταματά μπροστά στο διαμέρισμα του ζευγαριού. Δεν μπορούμε να πολεμήσουμε εναντίον της ζήλειας όταν ζούμε σαν ζευγάρι, γιατί ο ένας προχωρεί και ο άλλος μένει μόνος. Σε μια κομμούνα ενώ κρύβουμε ότι είμαστε ζηλιάρηδες, οπωσδήποτε μπορούμε να δοκιμάσουμε να μην είμαστε, είναι δυνατόν. Μέσα σε μία σχέση δύο ανθρώπων ο ένας ιδιοποιείται τον άλλο. Ιδίως ένας άντρας είναι πάντα καταπιεσμένος μήπως ένας άλλος άντρας μπορεί να είναι πιο δυνατός και καλύτερος από αυτόν. Ο σεξουαλικός ανταγωνισμός των αντρών μπαίνει γρήγορα στο παιχνίδι…

Ακόμα και αν δεν μπορούμε να καθορίσουμε αυτό που θα είναι σωστό, ξέρουμε ότι εκείνο που δεν θέλουμε πια είναι η μοναξιά, ο ατομικισμός, η επιθυμία να έχουμε κάτι κτήμα μας και όλες οι αξίες που εκπροσωπούν τον συντηρητισμό».

Αυτά λοιπόν ο σύντροφος Ντάνυ και μετά έγινε ευρωβουλευτής των Πρασίνων και από «το μεγάλο παζάρι» πέρασε στο μεγάλο παπάρι.